“Sa iyo’y Tabak sakin ay Tula”

Sige pukpok hanggang mag lapad ang tabak,

 pak! pak! ting! Tung! Bag! Bug! Pung! Ting! Pak!

Mga tunog na maririnig mo sa paglikha ng bagay na nakakamatay

Makikita ito sa mga malalakas at matitikas na mga panday.

Isang sandatang matulis, matalas at matalim,

Isang igkas nya’y wasak, putol ano mang puntiryahin.

Itaga mo sa bato at sige nandyan parin,

Bibigay lamang kung sakaling palutungin.

Madalas takbuhan ng mga taong duwag,

   At ito rin ang tanging dala ng mamumundok bilang kalasag.

Sa iba’y gamit, pamutol ng panggatong,

Pang-gayat ng manok na sang taon nang nakakulong,

Pang-urak ng baboy nasisigaw-sigaw,

O pang pino ng luya na isasahog sa lugaw.

Isang maliit lamang sa mundo ang bagay nato,

Ngunit malaking pakinabang sa napakaraming tao.

Isipin nalamang kung wala ang bagay na ito?

Maputol mo kaya gabrasong panggatong mo?

Ngunit sa kabilang banda, may ilang gumagamit sa kanya,

Mapang abusong nilalang ginagamit sa masama,

Dating pamatay ng hayop na makakain,

Ngayo’y pamatay na ng kapwang bigas ang kinakain.

Aking napagisip-isip at napagtuunang pansin,

Na sa kabilang dako ito pala’y malaking puwing.

Kaya’t tula kong ito’y  subukin, pag-arala’t tan’win,

Magmimistulang panangga sa sino mang magiging salarin,

Sa iyo ay panaga, sa akin ay tula na siksik ng kataga,

Purol nga tila, ngunit pumapatay, animo’y himala!

Tinawanan ako nang nakabasa ng aking talata,

Sagot ko’y, maisip mo kaya, na luha’y pwedeng bumaha?

Kung sakaling makabasa s’ya ng tulang nakamamangha,

Dahil sa lakas ng pwersa, likha ng mahiwagang makata.

Tingnan mo si Rizal, Baltasar, at iba pang mapagmahal,

Sa bayang pinaligiran ng tabak at sandamukal na hangal.

Gamit ay munting panulat at papel sa paglikha ng sandata,

Sandatang di agresibo ngunit nagiiwan ng lungot na marka.

Tila’y isang pilat na naiiwan sa kaibuturan at lalim ng puso,

Walang bagay na di malusaw tabak ma’y pwedeng maglaho,

Kapag ito ang ginamit na sandata’y asahang di ka mabibigo,

Isang daang porsyento makapangyarihan ang talinhaga nito!

Tabak o Tula?  Sino ang mas mahiwaga?

Sa mga kapatid kong makata ang tula diba?

Sa mga taong mabababaw at salat sa lalim ng mga salita,

Malamang tabak ang kanila, pano’y utak ay malata.

“Nakakaawa…”

“Nasan ang Pagbabago?”

Sa dinami dami ng naghihirap,at ng nagdurusa,

Iisa pa lamang talaga ang aking nakikita;

Nahihirapan na tayo wala paring pagbabago,

Ito ba ang lupang sinasabi’y pangako?

Bakit may mga batang nakikipagsabayan kay kamatayan?

Mga rumaragasang sasakyan kanilang sinasabyan,

Maka kura lamang sa bintana ng nakasisilaw na sasakyan,

  Malamnan lamang sikmurang tatlong araw ng walang laman.

Walang makasagot at walang makatugon,

Sa kagaya kong hindi  na ubusan ng tanong.

Di ko maintindihan walang kasing magpaliwanag,

Bakit ganito wala man lamang bang konting sinag.

Na aking maaaninag upang saki’y magkalinaw,

Ang mga bagay na sa aki’y parating pumupukaw,

Tumagal na ko’t  tumatanda na sa lupang ito,

Pero ang tanong ko tulad ng dati “ wala pang pagbabago?”

Sinikap kong isipin at hanapin ang kahulugan,

Ng salitang   kaginhawahan upang ako’y lubos na maliwanagan.

Aba at sandali  lang ,nakakaluko ito,

Sino ba ang pwedeng sa akiy sumaklolo?

Tulungan nyo ko baka akoy biglang maglaho,

Pagkat nadarama ko ang pagiging pakialamero,

Sapul pa ng bata’y hilig ko’y makialam,

At laging nagtatanong parati bang ganto na lamang?

Hindi sinasadya ng aking mata na makakita ng ganito,

Ipikit ko ma’y magbabakas parin ang tunay at totoo

Hindi maikukubling may mga taong mapang-abuso,

At sadyang napakaraming mapagbalat-kayo!

Ang sitwasyon dito’y  walang pagbabago,

Walang pagbabago, tulad parin ng dati “magulo!”

Maraming  namatay ng di nakasukob sa lilim,

At kung sino pang dukha s’yang madalas abusuhin.

Ika ng batang paslit “itay  anu pong lasa ng fried chiken?”

Sa pagkakataong iyo’y napaluha ang ama at napabulong sa hangin,

Pumatak ang luha  ng puno ng pighati ng di namalayan,

Hindi makasagot ang ama sapagkat di rin n’ya ito alam

Sa kalabisan ba ng mapaglarong tadhana o ito’y sadya?

Mga dukhang namuhay sa kagutumang lumalala,

Ito ba’y tanda? Na naghihirap ang buong bansa,

At  patuloy ang paglubog ng maralita?

Mga makakaliwa sa bansa anung ipinaghihimutok?

Dala-dala mong baril SULUSYON ba kapag ipinutok?

Tulisan sa laot ng kahirapa’y dapat ng magising,

Baka huli ng lahat, saka ka lamang magaalis ng piring.

Ang kaawa-awa kong bansa, bakit ka nagkaganto?

 Kahabag-habag ang nangyayari sayo.

Tulad mo’y isang ina ng lumalalang pamilya,

 Sa dami mong anak di sila magkakila-kilala.

Di ko napigilan rumaragasa kong luha,

Ito’y pumatak sa kalawakan ng tigang na lupa,

Nakaluhod kong bansa na animo’y nag-mamakaawa,

Kailan ba pagbibigyan, anu bang nagawa n’yang sala?

Di ko mapipigilan paghihimagsik kong lumalatay,

Gusto kong ipabatid na dapat tayo’y pantay-pantay.

Kailan pa ang inaasam kong pagbabago?

Kailan pa makikita ang lalim ng ngiti mo?

Kailan pa matutunaw ang puso mong  bato?

Kailan ka pa mag-mamahal ng kapwa mo tao?

At aanhin pa ang damo kung patay na ang kabayo?

Dalangin ko’y magkaisa at tumatag ang kababayan kong PILIPINO!